Pozitif kelimeler, geçin insanı bitkilere, hayvanlara bile iyi geliyor. Kedi, köpek, güzel sözcüklerin esiri; ‘pisi… pisi’ ses tonunuzdan bir şeyleri kavrıyorlar veya sizden kaçıyorlar veya koşup geliyor yanınıza.

Bu tür pozitif, enerjik kelimeleri kullandıkça bir müddet sonra onsuz olamamaya başlıyorsunuz, günlük hayatın bir gıdası haline geliyor.

İyi dilekler, duâlar, temenniler, içinde iksir olan ‘güzel niyet’ taşıdıkları için, ilâç gibi geliyor insana; hakikaten iyileştiriyor, geliştiriyor, güzelleştiriyor.

Negatif (kötü) kelime, kimseye sarf edilmese bile içinizde döngü yapsa, taşıyana zarar veriyor. Keskin sirkenin küpüne zararı gibi… O kötü kelimeleri, birilerini düşünerek, kendi kendinize içinizde kullansanız, yine sakınca var. Sürekli bir gürültü kirliliği, bir çöp varlığı, bir kötü koku gibi varlığı rahatsız edici oluyor. Düşünsenize içinizde bir değirmen sürekli kirlilik öğütüyor. Ve bu hakkınız olmayan bir şey. İçinizde kötü kelimelerle andığınız o kişi ile karşılaşsanız, mümkün değil, tebessüm, iyi niyet, hoş görü… hiçbir güzel şey gelişmez. Kirli düşünce, önce içinde olduğu kabı kirletiyor. Zamanla da kokuşuyor tabi. Taşınmaz, onunla yaşanmaz hale geliyor. Hatta zehirliyor kalbinizi.

Ya güzel, pozitif kelimeler, düşünceler!

Önce taşıyana iyi geliyor, kişiyi mutlu ediyor. Sonra muhatap olduğu her şeyi güzelleştiriyor. Çirkin bile, güzel kelime ile güzelleşiyor. Artık güzele duyarlı hale geliyorsunuz. Her şeydeki güzeli görüyor, onu buluyorsunuz.

Bu tabi yüzünüze, gözünüze, sözünüze, dinlediklerinize, emin olun, bedeninize yansıyor. Mutlunun, yürüyüşü de, bakışı da mutlu oluyor.

Tam da bu duygular içindeyken, eşimi aradım. Sadece bir cümle kurdum.

- “Alo”… “Ne yapıyorsun?”

- “iyiyim, çalışıyorum.” 

- “Tamam, sevildiğini bilerek çalış!”

Bir cümle o kadar çok şeyi etkiledi ki, tarif edemem. An değil, en azından gün güzelleşti.

Yapmamız gereken çok zor bir iş değil. ‘Güzel düşünmek/uygulamak’ sonrasında duyguların mevsimi değişiyor.