Saygıdeğer insan, hatıralarımızı hatırlatarak; ‘Kardeşim benim, sesini duymak istedim. Nasılsın, iyi misin?’ sıcak kelimeleriyle konuşmaya başladı. 

Samimiyetin yemekte tuz gibi varlığını hissediyorsunuz. 

Hayatınızda bir kez görüştüğünüz iman kardeşiniz sizi unutmuyor, sesinizi duymak istiyor! 

Muhatabınızın kalbindeki sıcak duygular sizde de aynı duyguları uyandırıyor. Kalbe mukabil bir kalp oluşuyor.

Doğrusu Cenneti bir lezzet bu!

İman kardeşliğinin nesebi kardeşlikten daha ileri olduğunu hissediyorsunuz. Görüşünce gözleriniz dolar, onların muhabbet yüklü sesleri içinizi ısıtır; özlersiniz, özlendiğinizi hissedersiniz, bu olağanüstü bir duygu halidir. Eskimeyen, pörsümeyen bu duygular insanı daha bir hayata bağlar. Görüşmeniz bittiğinde omzunuzdan bir yük iner. Rahatlarsınız. Yüreğinizde bir hoşluk hissedersiniz.

Hayatı kolaylaştıran, yaşanabilir, sevimli kılan bu insanların varlığı sevinç kaynağınız olur. Birden bir duygu zenginleşmesi içinde bulursunuz kendinizi. 

Oturduğunuz yerden şöyle bir geriye doğru yaslanıp ‘ohh be!’ deyip, böyle seçkin bir camia içerisinde yaşıyor olmanın tadını çıkarırsınız. Telefonla görüşmeniz bittiğinde kendinizi, kendi kendinize gülümser bulursunuz. 

İman kardeşliğini, sizi hep mutlu eden, küçük bir dokunuşla hoş bir duygu hali olarak, hiç bitmesini istemediğiniz bir ruh genişliği yaşarsınız.

Dünyevîleşmenin zirve yaptığı günümüzde hiçbir şey istemeden, sormadan, birilerini çekiştirmeden, Allah rızası için sesinizi duymak isteyen birilerinin varlığı ne harika bir duygudur. İyi ki varsınız güzel insanlar, çağ sizinle iftihar ediyor. 

Seviyorum hepinizi.