Hayat şarkısı vardır, hayat sevinci de. Hayatın anlamı der bazısı; eşi anne babası sevdikleri mesleği kendince değer verdiği önem atfettigi şeyler için.
“Hayatım anlamsız” der birisi de; belki depresif ruh hali, belki yitirilmiş bir yakın bir ömür bir sağlık için kimbilir?
“Hayat yorgunları” da var tabiî ki. Hatta ‘ben yoruldum hayat gelme üstüme’ ile başlayan ağır melankolik bir şarkı bile var hayattan bezdiren. “Hayatım”; ne güzel bir hitaptır, kimi sevmez ben severim. ‘Hayat dolu’ olanlar da ne güzeldir. Hele o gençlik dirliğinin kelebelek ruhluluğunun doldurduğu enerji. Bir yerlerde bizim de içinde olduğumuz sonra sonra içi yavaş yavaş boşalsa da hayatta ve hayatdar oldukça şarj etmekle mükellef olduğumuz.
Hayat coşkusu var. Ah ihtiyarlık çağında bile sönmemiş insanlarda görünce daha bir özendiğimiz, saygı duyduğumuz, sabah açan güneşten çiçeğe verilen sudan bile gelen bir coşku. Ocaktaki demliğin sesi, ipteki çamaşırın cama vuran aksinden, ileride öten bir horoz sesinden, komşunun bahçesinde artık meyvesini vermiş mahsulün renk ve tat cümbüşünden, hayat bulan bir coşku.
Aslında şükür halinin güzel görmenin getirdiği bir kulluk yansıması.
“Hayat gailesi” der bir de eskiler. Eee napalım bazen neşe, bazen keder, hayat böyle geçip gider. Gaile dediğimiz şey olmasa insan neyle sınanacak, neye çabalayacaktı ki?
“Hayat güzeldir” ifadesi de var ki hem yaşamak, hem hayatta olmak, hem de hayatı veren Hayy-ı Kayyum’a şükürle bağlılık açısından tabiî ki güzeldir. Taş değilsin, toprak değilsin, hayata ait bütün incelikleri akl edecek şuur ve idrak sahibisin. Vur patlasın çal oynasın varı gafletle geçirmeden her halini kabul ederek yaşamak bir teslimiyet ifadesidir ve böyle hayat sürdürmek ne güzeldir.
Hayatî önem arz eden konular da var, hayatî tehlike arz eden musîbetler, riskler, bitkisel hayat da var, tekdüze sürdürülen de. Her insanın bir hayatı ve hayata bakış şekli var, hasılı hayata açılan kapıları sonuna kadar açmak da bizim elimizde. Küsüp kapatıp bir kenarda oturmak da. Hayatına küsmüş olmak galiba bu son dediğim kategoride olanlar.
Ama belki benim icadım, belki sizin duyup benim duymadığım ve an itibariyle literatüre kazandırdığım bir ifade var ki o da; “Hayat hırsızları...”