Bi’ dakka, bi’ dakka! 

Aşıya karşı görüşlerini dedi diye  meslektaşını “şarlatan” ilân etmişsin.

Seninkisi ilimse, akılsa... onunkisi ne? 

Sen aşıya “kesinkes faydalıdır” deyu son kararını vermişsin. İlimi, bilimi bitirdin, ha!

Oldu mu şimdi? 

Bu, aşıya, ilâçlara “iki kere iki dört” mü diyorsun yani?

Birçok yakınım kanserden ve bu salgın denilenden öte tarafa geçti. 

Meselâ anneme ilâç ve iğnelerinizin biri para etmedi. İlâç gibi geldi, tabirini kimler eskitti? İlâçlar zaten ilâçmış demek ki bir zamanlar. [Ve vardır Lokman-ı Hekim’in izinden gidenler bir yerde de nerde ve kime tevafuk eyler!]

Gidilmez bir hastalıkla hastaneye gitti; bitti. 

Siz şu yapıp ettiklerinizi elden gönülden geçirin. Şiir  de pek okumuyorsunuz. 

“Bir hastaya vardın ise...

Bir içim su verdin ise...” 

Bak; Yunus “bir içim su”dan bahsediyor. [Suları kirletenler bir derde deva olabilir mi!]

“Yarın anda karşı gele;

Hak şarabın içmiş gibi.”

Gördün mü ne oldu o su! O su, “su” değil; bu ilâçlar da “ilâç” değil... Bu reçetelerinizdekiler yarın karşınıza ne diye gelsin istiyorsanız; kaleminizin ucundan onlar aksın. Öyle kestirip atmayın. İlle şunu vurun, bunu sürün diye dayatmayın. 

Eh, hekimleri hikmetten uzaklaştırmakta, onları “hastalamakta” hastaların rolü de az değil... onlara “kurtarıcı önlüğü”nü öyle cömertçe ve “bol” giydiriyor ki... zavallılar da kayboluyor o arenada. 

Bunları bu “cesarette” yazma “cüretimi” soracaklara diyeyim de beni fazla cesur bulmasınlar. 

Şu: Hastalar Risalesi...

Orada “hasta ve hekim” ameliyat masasına yatırılmış.  Oraları okuyan her doktora derdini demez de hekim arar.

Yahya Kemal, şiir benimle bitti, demiş. [Bitti-bitmedi; bunu oturup konuşmak gerekir de...] siz tıbbın Yahya Kemal’î misiniz? Arkadaşınıza hakaret etme hakkınız yok. 

Haa, babam... unutmadan...

Onu da diyeyim.

Daha yakında, özel de hastaneye yattıydı. Günlerce... Öksürük ki ne öksürük... o vaziyet eve geldik. 

İşim şiir, ama sizin işinizi de yapmak bu fakire nasip oldu. Öksürük kesildi. İstersen kendisine sor! İşinde gücünde... 

Sebeplere ben de müracaat ettim; Şâfi de şifa verdi. 

“Müfredat dışı” eğiitim, diyorum ya öteden beri. Bu da “müfredat dışı” bir tedavi... 

Şimdi ben “şarlatan” mı oldum? Kesseydiniz öksürüğü de ben de burada “racon” kesmeseydim. Demem o ki şu vasat tavırları bir gömlek niyetine giyinelim.

Hem sonra eğitimin ve hemen her şeyin bir âlem ve “allem kallem” olduğu bir zamanda, siz mi çok sağlıklısınız, sorusuna da muhatap olabileceğinizi düşünün.

Bak; bir yıl boyunca yazdığınız ilâçtan vazgeçtiniz. 

Hakikat tektir, amma renk renktir. 

Güneş denize başka, güle başka güler. 

Anlaşılan Esma-i Hüsna’dan da pek ya da hiç haberiniz yok. [Olanlara sözüm yok!]

Çok da şiirsiz kalmışsınız. 

Reçetenize o “Yirmi Beş Deva”dan merhemler sürün. Orada “Altıncı Deva’dan sonra yine “Altıncı Deva” geliyor. Demek altıdan sonra “altı” geldiği de oluyor. Bu sabah saydım teker teker. “Yirmi Altı Deva...” [25=26!]

Haa... biraz da şiir  iliştiriverin hastalarınızın benzine! 

Sağlığa zararlı mı!

Hastalarınız kendisinin düşünüldüğünü gözlerinizden okusun. Hazık hekimin bir anlamı da buymuş. Bunu da bir dostumun ihtarıyla öğrenince; kelimeleri daha bir sağlıklı düşünmem gerektiğini düşündüm.

Sağlık. afiyet, safiyet, muafiyet ve muhabbetle..