Baki hakikatler, fani şahsiyetler üzerine bina edilemez sırrı; bu bağlamda değerlendirilirken aynı sırrı azim hakikatsizlerin dayandığı kaleleri parça parça ediyor. Babasına güvenen bir çocuk misali öteleri göremeyen nazarlara, kumdan tapınaklarının ne kadar zayıf ve yıkılmaya mahkûm olduğunu görmek veyahut göstermek birçok şeyin değişeceğinin teminatı.

Çok konuşuyorlar, her tarafta varlar, gencecikler, hiç yıpranıp yaşlanmıyorlar. Zevkin girdabında ani ve geçici haram lezzetlerin asr-ı ahire bıraktığı pis emanet ne yazık ki bu! Nefisleri pervane gibi etrafında döndürüp akılları avare bırakıyorlar. Kalpler çoktan çürümüş ve kokuşmuş zaten.

Allah için atmayan kalbe yaşıyor denilebilir mi? Ne menem bir çelişki ki deniliyor. Ey hekim! Geçen adamın kalbi atmıyor, sen ölüme geçici bir hayat rengi vermişsin ne yazar. Her sabah yeniden doğduğunda Rabbi Rahimini hatırlamayan, her anında kader-i İlâhinin izini gör/e/meyen adama yürüyor diye, konuşuyor diye yaşıyor denilir mi? Ey asr-ı ahirin veledleri size soruyorum bir cevap verin, Allah aşkına!

Gıdasız bir zihayat yaşayabilir mi? Maraza müptelâ olmuş bir adamın önüne envaî çeşit nimetlerle bezeli sofrayı kursak bir anlam ifade eder mi? Ebedî şekavette bahsedilirken yutulan “şey”lerin boğazları parçalayacağından dem vurulur. Bu Cehennemi halet bahsi geçen yaşanmışlığın bir misali denilse çok mu ileri gitmiş oluruz!

İbrahimvari (as) dünyanın ölümünü ilân edenlerden olmak için baki hakikatleri, fani şahsiyetler üzerine bina etmemek gerektiğini kök uçlarına kadar idrak etmek gerekiyor. 

Maddeden ziyade mananın ehemmiyetli olduğunu bilmek Sünnet-i Seniyye yolunda aşılması gereken kıymetli bir basamak ve bu basamak karşılığında hevesine tabi, hazır lezzetlere müptelâ nefisperestlerin hevesini kursağında bırakırcasına hayat ile ödenmesi gereken bir pahada.

Bazen dersiniz ya bir gün gelir, bir an olur ben bu meseleyi hiç böyle düşünmemiştim diye; eminim manaya kıymet vermekte bu minvalde bir merhale olsa gerek işte!