Şehir, yağmur ve toprağın kokusu ile kuşanıyor. Islak ıslak caddeler ve sokaklar.

Çiçekler boyun büküp soldu. Kuşlar başka semâlara kanat açtı. Başka baharlara kaldı şarkıları. Şimdi, kâinat dökülen her yaprak ile ayrılığa, mevsim yeşilden sıyrılıp, sarımtrak tonları ile hüzne, zaman ise sonbahar’a teslim oluyor.

Güz hüznün diğer adıdır. Sahi hüzün, bir mevsime bu kadar nasıl yakışır? Ömrü kısacık olan bir mevsime, bu uzun vedalar nasıl sığar? Sonbahar’a, bunca  ayrılık hiç mi ağır gelmez?

Ya biz; Sonbahar’a ne kadar çok şiir, şarkı ve gözyaşı sığdırdık? Belki de Sonbahar’a bir sır, bir hayat sakladık. Kim bilir, gözyaşlarımıza kaç yağmur damlası şahit olmuştur? Göz açıp kapamak ile geçen bir mevsime, bu kadar anlam fazla değil mi? Evet, çok fazla.

Rüzgâr, Ekim sabahlarına usûl usûl dokunuyor. Sessizlik, bir selâm veriyor. Kalbim ise, sessizliğin selâmına, ince ve derin bir sızı ile karşılık veriyor.

Sonbahar, gidenler ve kalanları hatırlatıyor. Hiçbir mutluluk, hiçbir acı kadar iz bırakmaz insana. Sonbahar acının ve ayrılığın farklı bir ifadesidir.

Hayatımızda, içimizde eksilen ve eksik olan bir şeyler var. Belki sevgi, belki vefa, belki merhamet. Ve belki de bizizdir, bizden eksilen. 

Biraz suskun, biraz dalgın, biraz yorgun ve çok yanlız insanlarız. Herkesin yalnızlığı kendinedir. En uzun yalnızlık kaç yıl bilen yoktur.

Acılar, ayrılıklar ve vedalar ilk günkü gibidir. Bir ömre kaç acı sığabilir ki? Bir sonbahar kaç ayrılık, kaç veda taşıyabilir ki?

Pencereye yağmurun naif sesi vuruyor. Artık deli yağmurlar zamanı. Pencereyi aç. Ve derin bir nefes al. Yağmuru kalbin ile dinle. Şu deli yağmurları ruhun ile hisset. Bir kere de, yüreğindeki hüznü yağmurlara ver. Toprak bir kere de acıları, ayrılıkları ve yalnızlıkları saklar mı?

Ruhum ve kalbim bir güz gölgesinde. Başımı kaldırıp, hüzün dolu gözler ile gökyüzünü seyrediyorum.

Ekim bavulunu toplayıp sessiz sessiz gitti bile.

An hüzün, hazin ve hazan. Kısaca sonbahar.