Bu gayretler, müspet bir sonuç verebilir mi? Bunu bir düşünelim: M. Kemal ve onun ideolojisi olan Kemalizm, 1923’ten 1950’ye kadar Türkiye’nin idaresine tek başına 27 yıl boyunca hâkim olmuştur. Ülkemiz o yıllarda savaşa girmediği halde ilim ve sanatta ilerleyememiş, iddia edilen muasır medeniyet seviyesine çıkamamıştır. Türkiye halkı, o süreçte adalet, hak ve hürriyetlerinden mahrum olarak sefil bir hayat yaşamıştır.

Zira Kemalizm, içinde demokrasi, adalet, insan hak ve hürriyetleri olmayan, manevî ve moral değerleri dışlayan, tek kişinin görüşlerini topluma zoraki dayatan bir ideolojidir.

O süreçte kurulan İstiklâl Mahkemeleri’nde haksız ve hukuksuz yargılamalarla çok sayıda masumun canı yanmış, Şeyh Said ve Dersim olaylarında olduğu gibi az bir grubun hataları gerekçe gösterilerek on binlerce belki de yüz binlerce suçsuz vatandaşın kanı akıtılmıştır ve bu icraatlar Kemalizm adına yapılmıştır. Türkiye toplumu, aradan 100 yıl geçse de bu zulümleri unutmamıştır.

M. Kemal ve ideolojisi geçmişte kalmış ve tarihe mal olmuştur. Onun hakkında değerlendirmeyi tarihçiler yapacaklardır. Onu günümüz Türkiye’sine taşımak ve kurtuluşu onun ilkelerinde görmek ve göstermek nafile bir çabadır, ülkeye zaman ve enerji kaybettirmek demektir.

Günümüz dünyasında demokrasi, adalet, insan hak ve hürriyetleri yükselen ve revaçta olan değerlerdir. Bu değerlerin ortak paydasında birleşen toplumlar ilerlerken, medeniyet ve refahta dünya sıralamasının başında yer almışlardır.

Kemalizm propagandasının diğer bir olumsuz sonucu; sağ cenahta önemli bir ağırlığı olan dindar camianın, bu işten ürkerek dinî değerleri istismar eden dindar kimlikli siyasîlerin kucağına kerhen de olsa sığınmaları ve onlara destek vermeleridir.

Zira bu güçler, “sakın ha bizden desteğinizi kesmeyin. Onlar iktidara gelirlerse sizi dininizden, imanınızdan ederler” diye onları korkutmaktadırlar.

Günümüzde AKP iktidarının, siyasette, ekonomide, ülkenin dinî ve ahlâkî bünyesinde açtığı derin yaralara rağmen hâlâ toplumda önemli destek bulmasının bir sebebi bu Kemalizm dayatmasıdır.

Son söz: Türkiye’nin tek adam rejiminden kurtulup demokrasiye geçerek rahata kavuşması, Ahrar/demokratlarla birlikte sosyal demokrat kesimin, Hür Batı ülkelerindeki sosyal demokratlar gibi her türlü “izm”i bir tarafa bırakarak, yalnız demokrasi, hukuk ve hürriyet mücadelesi vermesiyle mümkündür.

Aksi halde toplum olarak uzun yıllar boyunca, tek adam rejiminin baskısı altında fakir ve huzursuz bir hayat yaşamaya devam ederiz.