“Şam’ı fethettikten sonra, İbrahim Peygamberin şehri Urfa’ya yürü! Orasını Hıristiyanlara bırakmak istemiyorum.”

Başkumandan Ebu Ubeyde emri alır almaz İyad’ı vazifelendirdi.

“Hemen Urfa üzerine git. Şehri kuşat ve teslim oyuncaya kadar savaş.”

İyad, askerlerini hemen alarak Urfa üstüne yürüdü. İslâm ordusu günlerce yürüdü ve bir gece yarısında Urfa’yı kuşattı.

Ancak sabahleyin kuşatmayı fark eden Hıristiyanlar kale kapılarını açmadılar. Şehri korumakla görevli Bizanslı askerler kale burçlarından Müslümanlara ok yağdırmaya başladı.

Günler geçti. Bizans ordusunun cesareti kırıldı. Bir gece, karanlıktan faydalanıp kalenin dağlara açılan arka kapısından kaçtılar. Korumakla görevli oldukları halkı terk ettiler.

Birkaç gün daha direnen halk, nihayet teslim kararını verdi. Bir elçi gönderip aman dilediler.

“Biz mağlûp Hıristiyanlar, siz Müslüman galiplere altı yüz altın vergi vereceğiz. Bunu kesin olarak kabul ediyoruz.”

Kumandan İyad, teklifi Halife Hazreti Ömer’e bildirdi ve gelecek emri beklemeye başladı. Nihayet cevap geldi. Halife Ömer’in cevabı göz yaşartacak gibiydi:

“Urfa arazisi kuraktır. Halkı fakirdir. Altıyüz altın vergi veremezler. Onlar bu kadar çok vergiyi korktukları için vermek istemişlerdir. Sen şefkatli davran, altı yüz değil de üçyüz altına razı ol, anlaşmayı üç yüz altın üzerinden yap. Fakir, fukara perişan olmasın.”

Bu emir üzerine İslâm ordusunun kumandanı İyad, mağlûp milletin altı yüz altınlık vergisini yarıya indirdi, üç yüz altına anlaşma yaptı, gönüllerini de fethetti.

Tarih der ki;

“İlk defa galip ordu, mağlûp milletin lehine hareket etmiş, onları korumuş, tekliflerini yarıya indirmiştir. Bu, Müslümanların insanî anlayışına merhamet ve şefkatine tarihi bir delildir.”