Adalet hangi gezegene göç etti? Katmerli cehalet.. karanlık cinayetler, göklere erişen zulüm.. ve hâlâ var olduğuna inandığımız hukukumuz... bu aymazlık ve arsızlık nereye kadar?

***

- K ü s t ü m ç i ç e ğ i günüydü!-

Maskeli büyük mutluluk(!) şenliğinde; musluklar akıyor, küpler doluyordu! Sun’îlik kokan küçük sevgiler ve hamaset tortusu... Herkesin ağzında yalancı bir emzik! Zehirli bal.. Ağzı kulaklarında, her meseleyi halletmiş, güya bütün problemlerini çözmüş ‘peşin satan esnaf’ rehavetinde.. Hayal dünyasının sanal sarhoşları.. ‘Sabahlar olmasın’ derdinde.

“Bu uykudan uyanmalısın, gerçekleri görmelisin.. yetim malı zehirli bal.. ölüm var!” dediğim için; ihanet bulaşığı, engerek dilli sözler niçin dostum? İçindeki ışık gittikçe zayıflarken; karanlığı daha fazla çoğaltma.. bulaşma, karışma, karıştırma lütfen.

***

Hani.. ‘bir nilüfer kaybolurken su yüzeyinde ansızın. Bir yıldız kayar gökyüzünde onun için’ derdik. Hayatı ve insanlığı yutan karadelikler etrafında cirit atarken; içi boşaltılmış gurbet türkülerine göstermelik hüzünler niçin?

Sevdayı kanıksamış, yürüyen canlı cenazeleredir benim yürek sızım. İnsan çürüğü lekelerle yaralı şu gönlümü, daha fazla sızlatma lütfen..

***

Ve bir gün.. Gün döner ve devran döner ve sevda döner ve ışıklar söner ve musluklar kapanır ve denizler biter bir gün. Denize hasret martılar kıyamet arefesinde. Sonra devrilir sacayağı.. közler dökülür de.. sırların savrulur boşluğa. Ölen kim? Bu ‘kirli çamaşırlar’ kimin? Sararan benizlerde, kararan yüzlerde mahcubiyet bulaşığı bu nedamet neden?

Ben aykırı saatlerde barış türküleri söylerken senin için.. Şimdi güvercin ürkekliğindeki gözlerinde, bu nem bulutları niçin? Fayda verir mi sence son pişmanlık? Bırak artık! Nazenin gökyüzünün mavi tüllerini, daha fazla hırpalama lütfen.

***

Kaldır gönül gözündeki perdeleri. Nur’dan ışık huzmeleri girsin de kalbine.. Ölümden önceki son çıkışa varmadan.. uyanmalısın. Değerlisin sen.. Hayatı kavra, kendini anla lütfen. Ben sana yüksek hedefler gösterirken göklerden.. boyalı iskarpinlerine, yerdeki yalancı boncuklara çevirme gözlerini. ‘Ölüm sekerâtı uyandırmadan evvel uyan!” Ne olursun!?

Gözyaşımın her damlasında bir fırtına kopar.. açılırken perdeler. Bir damla gözyaşımda boğuluverir denizler sonra.. Aynı gemideydik hani!? İçilen kahveler hatırına varlığımızı yoksullaştırma. Sevenlerinin yüreğini sızlatma.. sevdiklerini hüzün girdabında yalnız bırakma.. Lütfen!

***

Mayası sevgiyle yoğrulan kâinat aşkına.. Ateş çiçeği nebulalar aşkına.. Aşkı doğuran sarmal galaksiler aşkına.. Halife-i arz olan insaniyet aşkına..

Adalet bekleyen masumlar aşkına.. Yol gözleyen analar aşkına.. Tebessümü yüzünde donup kalan bebeler aşkına.. Öfkeyle kini, ihanetle nefreti, düşmanlık ve zulmü çoğaltma artık.

Ağlatıp mavi gökyüzünü geri dönüşümsüz. Kirletip denizleri.. kesip ormanları.. öldürüp insanları.. kızdırıp unsurları.. celbedip kahrı ve gadab-ı İlâhiyi.. Kıyametini kopartma lütfen...

***

Helezonik hüzünler, dedi bir dost; iki kez kulağıma. Duydum. Bir saniye olsun yadırgamadım. Çünkü öyledir. Dikey değildir. Yatay değildir hüzün. Hüzün helezoniktir. Döne süzüle sarar. Kâh lilâ, kâh gri.. Kalbi sarhoş bir sise boğar.. vicdanı sızlatan helezonik hüzünler..

***

Ve kalplerin sahibinedir bütün şikâyetler, O’na ulaşır ‘ah’lar nihayetinde.

Ve O’dur kalpleri halden hale çeviren. Amenna!