Hz. Âdem ile başlayan mücadele kıyamete kadar devam edecek. Zalimler, mazlumlar, âlimler, cahiller, peygamberler, filozoflar... İlâhlık iddia eden, kendini ölümsüz zanneden Nemrutlara, Firavunlara, Deccallere karşı hakkı, adaleti, tevhidi esas tutan kahraman insanlar.. Kimler geldi, kimler geçti? Hepsi geldi, hayat rolünü oynadı ve sahneden indi.

“Ölüm eski bir şeydir. Fakat insan onunla karşılaşınca yeni bir şey zanneder.”

“SEN DE ÖLECEKSİN!”

Hicretin 12. yılında (M. 632) dünyaya veda eden Peygamberimiz Hz. Muhammed’in (asm) vefatı Müslümanları derinden üzmüş ve mateme boğmuştu. Öyle ki O’nun (asm) gerçekten öldüğüne inanmayanlar bile olmuş. Ancak bu insanlar kısa sürede kendilerini toplamışlar, gerçeği görüp teslim olmuşlar. “Muhakkak ki sen de öleceksin, onlar da ölecekler.” (Zümer Sûresi, 30)

Cesaret ve adalet timsali Hz. Ömer bile, kendisini bu dehşetli ânın tesirinden kurtaramamış; hattâ herkesten daha çok dehşete kapılarak şöyle bağırmış: “Resûlullah ölmemiştir ve sağdır. Kim Muhammed öldü derse, onu kılıcımla iki parça ederim.”

BAKİ OLAN ANCAK ALLAHTIR

Metanetini yitirmeyen Hz. Ebû Bekir ise:

“Kim ki Muhammed’e (asm) tapıyorsa, bilsin ki, Muhammed (asm) ölmüştür. Kim ki Allah’a ibadet ve kulluk ediyorsa bilsin ki, Allah Hayy’dır, ölümsüzdür.” demiş sonra da şu âyet-i kerimeyi okumuştu:

“Muhammed ancak bir peygamberdir. Ondan önce de nice peygamberler gelip geçti. O ölür veya öldürülürse; gerisin geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse, Allah’a en küçük bir zarar vermiş olmaz. Fakat şükredenlere Allah mükâfatını verecektir.” (Âl-i İmran Sûresi, 144)

Hz. Ebû Bekir’in bu konuşması, ashâbın panik ve şaşkınlığını gidermiş, onları yatıştırmıştı. Çünkü her insan doğar, büyür, yaşar ve ölür. Basit, yalın ve değişmez gerçek budur.

HER GELEN GİDER

Peygamberimizin (asm) annesi Hz. Amine de vefatına yakın, aynı gerçeği şiir diliyle ifade etmişti: “Her başlayan biter, her gelen gider, her yeni eskir, her taze bayatlar, her güzel çirkinleşir, her yaşayan ölür. Ezelî ve ebedî olan yalnızca Allah`tır.”

İslâm ve iman dâvâsı Efendimiz’den (asm) sonra da devam etti. Dört halife, Ashab-ı güzin, Tabiîn ve Tebe-i Tabiîn. İslâmın bu günlere gelmesinde onların paha biçilmez emek ve fedakârlıkları var.

DOSTLAR BİZİ HATIRLASIN

Efendimiz (asm): “Benim ashabımın, sonra onların ardından gelen (Tabiî)lerin, sonra da bunların ardından gelen (Tebe-i Tabiî)lerin değerini takdir etmek bakımından, benim hakkımı gözetiniz.” (İbn Mâce, Ahkâm, 27) buyuruyor. Allah hepsinden razı olsun. İslâm ve insanlık için kim zerre kadar hizmet etmiş ise, hepsine vefa ve gönül borcumuz var.

DÂVÂ; KIYAMETE KADAR...

Ölüm, dün olduğu gibi; bugün de hükmünü icra ediyor. İyi ve güzel insanlar, iyi atlara binip, iyilik diyarına göç ediyor. Hizmetlerini yüzakı ile bitirip ücret almaya gidiyorlar. Ne mutlu onlara! Bakalım bizim akıbetimiz nasıl olacak?

Dün olduğu gibi bugün de ‘Onlar olmadan hizmet nasıl devam eder’ diye kısa bir bocalamadan sonra, hayat gibi hizmet de devam ediyor. Allah onların yerlerine -bire üç yüz- dâvâ adamları yetiştirmeyi nasip etsin inşallah.

Gidenlere birer Fatiha okuyup, güzel hasletlerini devam ettireceğiz. Vefa gereği hayırla yad edeceğiz. Sonra yılmadan, bıkmadan, asla ümitsizliğe düşmeden, aşkla, şevkle hizmete devam edeceğiz inşallah!