Özellikle okuduğunda insanın aklına gelen: “Ben de gencim benim de eğlenmeye hakkım var. Gençlik hissiyatı ile ben de bunları yapabilirim” oluyor ve kendi hayatını sorgulamaya başlıyordu.

Kendi hayatını sorgulamaya başlamadan önce kitabın sonunu okumak istedi. Sonunu okuduğunda ise genç karakter artık yaşlanmış ve eski günlerinin özlemi ile ıztırap içerisinde kalmıştı. Düşündü ve bu sefer kendi çevresindeki yaşlı insanları hatırladı. Meselâ büyükannesi çok yaşlıydı, ama mutluydu. Çünkü her hal için Allah’a şükrediyordu. Gençliğin bir nimet olduğu gibi yaşlılığın da bir nimet olduğuna inanıyordu. 

Kitaptaki karakter gençken yaşlılığı hiç düşünmemişti, ama insanın hayat yolculuğunda gençlikten sonra yaşlılık da vardı. Bazen gençken ölüm de vardı. Aklına hemen şu geldi. Özellikle Uzakdoğu‘da avuç içerisinde bulunan hayat çizgisine göre kısa ise ameliyatla onu uzatma ameliyatı yapılıyordu. Bu onlara göre genç ölmenin önüne geçiyormuş ve bu sayede daha uzun yaşıyorlarmış. 

Avucundaki çizgilere bakarak gülümsedi. İnsan sadece bu dünyada kalmak için ne çok şey düşünüyordu. Ama Allah’a inanmaya başladığımızda ise bu düşünce yerini Cennet gibi bir mükâfatın olduğunu bilmek yaşlı olmakta olan zorluğu da unutturuyordu.

Dışarıya baktı artık yapraklar dökülüyor ve sonbahar geliyordu. Yapraklar yeşilken de güzeldi sararınca da güzeldi. Hatta kuruyup yere düştüğünde de güzeldi. Ama gelecek baharda tekrar yeşillenecekti. Sadece bakış açısıydı önemli olan. İnsan hayat çizgisini ne kadar uzatırsa uzatsın kaderinde olan ömür günlerini yaşayacak. Sararıp düşen yapraklar sadece eskiden genç ve güzel olan yeşil yaprakların yaşlılığıydı. Ve önemli olan güzel görüp, güzel düşünmek.