Bediüzzaman bütün zorluklara, zulümlere, baskı, tehdit ve takiplere aldırmadan iman, irade, ihlâs ve cesaretle, yanında Kur’ân’dan başka kitap bulundurmadan nefyedildiği Barla’da Risale-i Nurlar’ı telif ediyordu. Risaleler telif edilirken Üstad, kâtip talebelerine söyler onlar da sür’atle yazarlardı. Çevre köy ve kasabadan gelenler, Risaleleri götürüp çoğaltıyorlardı. Kur’ân’ın elmas kılıçları dinsizlik fikirlerini parçalıyor, müştak gönülleri nuruyla aydınlatıyordu.

Kur’ân harfleri yasaklanması dolayısıyla Hz. Ali (ra) Celcelütiye’de işaret ettiği “SırranTenevveret” işaretiyle ve “Lâtahşe” (çekinme) emriyle telif edilen Risaleler, müsbet hareket ölçüleriyle, gizlice yazılıyordu. Isparta havalisinde binlerce Nur Talebesi Kur’ân tefsiri olan Risaleleri, gece gündüz demeden Kur’ân harfleriyle neşrediyorlardı. “Nur dershanesi olan Sav Köyü bin kalemle, senelerce Nur Risalelerini yazıp çoğaltıyorlardı.” 1 

Nur postacıları, İslâm’ın ulvî hakikatlerini o karanlık devirde, baskı ve tarassut altında, zor şartlarda, ıssız dağlardan, patika yollardan uzak diyarlara, imana muhtaç insanlara ulaştırıyorlardı. Dinsizlik adına yapılan bütün tahribatlar, yasaklar, baskılar, hapisler Nur Talebelerini korkutup sindirememişti. İstibdat devrinde dindarlar aleyhinde yapılan haberler, din adamlarının asılması gibi kasıtlı yayınlarla insanlar üzerinde korku ve baskı hüküm sürmekteydi. 

Fen ilimleri ve dinî hakikatleri delillerle İslâm esasları ve Kur’ân hakikatleri akla, kalbe, ruha hitap ederek tahkiki imanı yerleştiren Risale-i Nurlar’ın perde altından neşri dinsizlik fikirlerini çürütüyordu. Komünistlerin, masonların ve münafıkların bütün planlarını akim bırakıyor. Bütün tahribatları boşa çıkan inkârcı güruh rahatsız olmuşlardı. Her türlü baskıyı arttırdıkları gibi bazı dindarları ve resmî hocaları dessasça tahribatlarına alet etmeye çalıştılar.  

Üstadın Talebesi Hasan Atıf mektubunda  “…perde altında faaliyetini durdurmak için bazı hocalar, bir kısım tarikata mensup adamları vasıta edip fütur veriyorlar...”  bilgisi üzerine Üstad, “Hâlbuki mesleğimiz, müsbet hareket etmektir. Değil mübareze, (sözle çekiştirme) belki başkaları düşünmeye de mesleğimiz müsaade etmiyor.” “Mümkün olduğu kadar hem ihtiyat etsin, hem mübtedi’ (Ehl-i Sünnet yolundan ayrılan) hocalara mübareze kapısını açmasın. İnşaallah Cenâb-ı Hak onu muvaffak eder.” 2 diye hizmet ölçülerini veriyordu.

Emirdağ Lâhikası’nda dört yerde ismi geçen, Sandıklı Alamescit Köyü imamı İbrahim Edhem Üstada yazdığı mektubunda, özellikle bazı endişe ve korkulardan dolayı Risale-i Nur’a uzak duran hocaları Nurlar’a dâvet edip onlara cesaret verdiğini bildirmesi üzerine Üstad: “Kardeşlerim! Ben, resmî hocaların ürkmelerinden ve Nurlar’a karşı lâkaytlıklarından kızmıştım. Fakat bu Edhem Hoca benim hiddetimi izale etti.” demiştir.

Üstad, o dehşetli zamanda Kur’ân, Ezan, tesettür… gibi dine karşı yapılan tahribatlara kalben taraftar olmayan “kalbini bozmayan hocaları müdafaa etmek için üç mânâ ihtar edildi.” Üstad, o manalarla hocaların mazur olabileceklerini izah etmiştir. 3

Ceberrut devrinin dinsizlik taraftarı, ifsat şebekelerinin fikirleri ve kendileri yerle yeksan oldular. Dünya’da ve Türkiye’de Bediüzzaman’ın Nurlu kitapları ellerde, sevgisi gönüllerde dolaşıyor. Her daim Rahmetle, Fatihalarla ve duâlarla anılıyor...

Dipnotlar:

1. Bediüzzaman Said Nursî, T. Hayatı.

2. Kastamonu Lâhikası.

3. Emirdağ Lâhikası, 159. Mektup.