Uzun bir zamana yayılan ve 1877 Osmanlı-Rus savaşından itibaren başladığı bir kısım işaretlerden anlaşılan âhirzaman, kıyametin kopmasına kadar devam edecektir.

18. ve 19. asırlar pozitivizmin, akılcılığın ve maddeciliğin ön plana çıktığı dönemler olduğu için, fenden ve felsefeden gelen dehşetli dalâlet ve dinsizlik cereyanları, maneviyatı ve din gerçeğini dışlayarak yok kabul etti. Her şeyi maddede arayanların akılları gözlerine indi. Gözüyle görmediği şeyleri inkâra yeltendi. Hâlbuki, göz maneviyatta kördür.

Dinî değerlerden uzaklaşan insanlık, ahlâki değerlerden de yoksun kaldı. Hasis menfaatleri için dünyayı ateşe veren zalimler güruhu türedi. 1. ve 2. Dünya savaşları, o zalimler güruhunun doymak bilmeyen hırslarının sonucu olarak meydana geldi. İnsanlığın hizmetinde kullanılması gereken ve Allah’ın bir ihsanı olarak verilen uçak nimeti, insanlığın başına bombalar yağdırmakta kullanıldı. Bu yüzden nice Avrupa şehirleri harabeye döndü. İnsaf ve merhametten yoksun, vicdanı çürümüş ve canavara dönmüş zalimler, her iki dünya savaşında yüz milyondan fazla insanın ölümüne ve milyonlarca insanın da sakat kalmasına sebep oldu.

Bu gidişata son vermek için çeşitli anlaşmalar, paktlar ve Birleşmiş Milletler gibi kurumlar tesis edildi. Uzun yıllar boyunca birbirleriyle savaşan Avrupa devletleri, siyasi, ekonomik ve kültürel bir ortaklık olan Avrupa Birliğini kurdu. Demokratik hak ve hürriyetler bağlamında, insan merkezli hukuki zeminler oluşturdu.

İki asırdan beri din ve maneviyata yabancılaşan ve son yüz yıldır zenginleşerek maddi imkânları zirve yapan Batı toplumlarında, yeniden dine dönüş hareketleri görülüyor. Zira, maddi imkânlar ve zenginlik insanlığı tatmin etmedi. Ruhundaki boşluğu dolduramadı. Ebedi olarak yaşamak ve ebediyen genç kalmak arzusuna bir çare olamadı. Ölüm korkusunu gideremedi. Bundan dolayı, din ve maneviyat güvenilecek tek liman olarak görülmeye başlandı.

İşte, bu noktada İslâm dini devreye girdi. Çünkü, insanlığın bu ebedi ihtiyaçlarına gerçek anlamda cevap verecek ve ruhundaki boşluğu tatmin edecek İslâm dininden başka bir din yoktur. Kur’an- ı Kerim’in elinde elmas bir kılıç hükmünde olan Risale-i Nur’un tercümelerini okuyarak İslâm dinini seçen Batılı aydınların çoğalması bu yüzdendir. Bu gidişat, daha da hızlanarak devam edecektir, inşaallah.

Ancak iman ve inkâr mücadelesi kıyamete kadar süreceğinden, dinden hoşlanmayan ehl-i dünya tarafından, İslâm dini gözden düşürülmeye ve hatta terör ile eşdeğer gösterilmeye çalışılıyor. Radikal veya ılımlı İslâm gibi tabirlerle zihinler karıştırılıyor. Daha ötesi, Müslümanlar bir takım yönlendirmelerle dünyevileştiriliyor ve özendiriliyor. Bu hususta, çeşit çeşit projeler üretiliyor. Maddi imkânlar ve kadın faktörü alabildiğine kullanılıyor. Bediüzzaman Hazretlerinin tespit ettiği gibi: “İnsan cemaatlerindeki habis membaları ve tabiatlarındaki muzır madenleri, fiili propaganda ile işlettiriyor, zayıf damarları buluyor. Kiminin hırs-ı intikamını, kiminin hırs-ı câhını (şöhret hırsını), kiminin tamahını (aç gözlülüğünü), kiminin humkunu (ahmaklığını), kiminin dinsizliğini, hatta en garibi, kiminin de taassubunu işletip siyasetine vasıta ediyor.” (Sünuhat s. 97)

Evet, dinî cemaatleri dünyevileştirmek için her türlü hileyi kullanan dâhili ve hârici dessas ve hilekâr mahfillere karşı, her zamankinden daha uyanık olmak ve Allah’a sığınmak durumunda olduğumuz açıkça görülüyor. Cenab-ı Hak, bütün müminleri onların şerlerinden ve âhirzaman fitnelerinden korusun, amin.