Aile deyince akla bir ve beraber olmak gelir. Anne, baba ve çocuklar güçlü bir birlikteliğe işaret eder. Ayrı ayrı dünyaların bir ve beraber olması ne kadar önemli bir enerjidir. Farklılıkların tesanütü muhteşem bir güç birliğidir.
Aileyi kutsal yapan bu dayanışmanın rahmeti celp etmesidir. Anne baba, çocuklara; aile de Rahmana dayanır. Aileyi yıkılmaz kılan sır da budur.
Üç ayaklı bir masanın bir ayağının olmaması diğer ayakları da anlamsızlaştırır. Güç dengeleri üç temel üzerine yoğunlaşır. Anne, baba ve çocuklar omuzlarında bu yükü hissetmelidir. Bu paylaşım ortak sorumluluk içerir. Evlâtların ailede sorumluluk almamaları hem anne babanın yükünü arttırır hem de evlâtların hayata hazırlanmasını zorlaştırır.
Bütün aile yükünü omzuna almış anne babalar, çocuklarına iyilik etmiş olmazlar. Bu hayatın gerçeklerinden kopuk insanların hayata dahil olması anlamı taşır ki, böyle bir gelişme cemiyet hayatı için de tehlike ihtiva eder.
Burada aslolan eşler arasındaki dayanışmadır. Bu dayanışma evlâtların da ortak sorumluluğa katılmalarını kolaylaştırır. Eşler bir konuda hemfikir olması, beraberinde rahmeti de celp eder. Bu güçlü birliktelik evlât yetiştirmeyi de kolaylaştırır. Aile içinde olabilecek problemleri de çözme becerisini beraberinde getirir. Rahmeti celbeden güçlü iki kişi, iki kişi olmanın çok ötesinde bir etkiye sahiptir. Anne baba bir konuda hemfikirse bu çocuklar için de çok önemli bir güven unsuru olur. Rahmeti celb etmiş eşlerin yanılması zorlaşır.
Aile içi problemlerin başladığı nokta, eşler arasındaki fikir ayrılıklarıdır. Bir konuda anlaşamamış eşler, aile içi problemleri çözmede güçlük yaşarlar. Bu eşlerin farklı düşünmeyecekleri anlamına gelmez. Farklılığın gücünden yararlanmaktır. İki farklı gücün problemi yok etmesi kolaydır.
Eşlerin bir konuda hemfikir olması ve buna evlâtlarını da dahil etmeleri kopmaz, şaşmaz bir güç birliği haline gelir. Ailede fertler arasındaki muhabbet rahmeti celb eder ve evi Cennetin timsali haline getirir.