Öyle ya, hayatta bütün dert, tasa, kaygı, emek, hedef ‘bir ev, bir araba’ ise böyle bir hayat yaşamayı hak eder mi?

Hayat amacı bu kadar ucuz olamaz. Basit hayat amacı, yüksek programlı insanı bozar, hayatı yaşanmaz hale getirir.

Adam, Allah’a inanıyorum diyor, hesap gününün dehşetinden çekiniyor; Cenneti de istiyor. Ama bu istekler bir temenniden öteye gitmiyor. İbadeti, ahlâkı, muamelatı olmayan iman, nasıl imandır? Büyük şeyler iste, hiçbir şey yapma, bu akla uygun olur mu?

Adamın arabasının modeli, evinin ederi, parası, malı mülkü önemseniyor da, ‘adamlık kalitesi’ sorulmuyor. Evini, arabasını, malını sor; imanı, ibadeti var mı deme, olmaz.

Aracının modelini, evinin ederini düşünen; ibadetinin sıhhatini, Yaratıcısı ile olan bağının kalitesini düşünmeyen insan, insan ismine lâyık olur mu?

Yolculuğunun nereye gidiyor olduğunu sormayan akıl, akıl mıdır?

Evi, arabası olan hayat amacını tamamlamış mı oluyor o zaman? Bu sefer de markası, modeli, bedeli, semti, yatı, katı… yiyip bitirmez mi insanı?

Bütün bunların ötesinde bir hayat amacı olmalı insanın.

Kâinatın Sultanı, mahlûkatın en şereflisi olan yüksek programlar yüklü insanı bu basit maddeler tatmin etmez! ‘Onun arabası var güzel mi güzel, bastı mı gaza gider mi gider’ zihniyeti, avutamaz yüksek ruh taşıyan insanı!

Bediüzzaman, ‘serveti olan, kuvveti olan, aklı da varsa, imanı elde etmek için tereddütsüz sarf eder’ der, ve yine ‘akıl odur ki, dünya için ahiretini feda etmesin’ der. Ve çok önemli bir şey daha, ‘ebediyi kazanmak için dünyayı vermeyen ‘divane’dir’, der.

Peki sizce biz neyiz?

*Aklını yitirmiş, deli, kaçık, budala.