Erzurum’da Yeni Asya okuyucuları bölge toplantıları olurdu. Biz de İstanbul’dan ve çevre illerden gelen ağabeyleri görmek ve onlara hizmet etmek için katılırdık. Öyle neşeli olurdu ki!

Bu toplantılardan birisinde idi. Mehmet Kutlular abi ile kucaklaşmıştık. Samimi, şefkatli bir kucaklaşması vardı. Bir de ardından hafifçe, sevgi dolu şöyle göğüs bölgesine yumruk atardı. O ne güzel şefkatli dokunuşlardı öyle. Öğrencilere sıcak ve samimi yaklaşımı çok etkileyici idi.

Ben de ara ara gazeteye yazılar yazardım, ama zaman zaman da yayınlanmaz veya geç yayınlanırdı. Ben de bu konuyu gündem yaptım ve Kutlular abiye iletmiştim. O da, kolumdan şöyle bir tutarak, ‘Sen yazmaya devam et ve hatta bana da gönder.’ demişti. Yani insanın problemine böyle bir muhatap bulması güven verici idi. Sonraki zamanlarda da hep zaman zaman görüşürdük. Onunla görüşmek bir şahs-ı manevi ile görüşmek gibiydi. Bugün düzenli yazı yazıyorsam bu disiplinli çalışmayı ona borçluyum. Anadolu’nun kabiliyetlerinin pek çoğu yerinde ilgili muhatap bulamadığı için ya da sağlıklı ilgilenilmediği için kaybolup gitti. Sağlıklı sahip çıkıldığında gelişecek yazar potansiyelleri bu ilgi ve alaka olmadığı için söndü gitti. Bu halen de çözüm bekleyen bir konudur. Oysa kadroları gençleştirme hep söylenir ama çoğu sözde kalır. Tedbir alınmaz. Onun için hizmetlerde gün geçtikçe ‘siyah saçlılardan beyaz saçlılara doğru’ bir yoğunluk görülmeye başlanır. Kutlular Abi’nin hizmet odaklı düşünen ve muhatabı keşfedip istihdam eden bir tarafı vardı. Zihnimde ‘Zübeyri sistemi’ bugünlere taşıyan, emaneti şahs-ı maneviye teslim etmiş, güzel örnek var şimdi. Ne mutlu. Böyle bir şahsiyetle tanışmak benim için de büyük bir iftihar vesilesi.

En son görüşmelerimizde, ‘Artık ‘abi, mabi’ yok. İstişare var. Şahs-ı manevi var. Konularımızı orada görüşür, kararlara bağlarız.’ tarzında, kararlı cümleler kurduğunu hatırlıyorum. Bir nisan ikliminde Rabbine yürüdü Mehmet Kutlular Abi, mekanı Cennet olsun inşallah. Ne güzel, hizmet dolu, istikametli bir gidiş ve o ne bereketli hatimler öyle, maşallah. İnsan gidince böyle gitmeli.

Kutlular abi, ben de sana söz verdiğim gibi haftalık yazılarıma devam ediyorum ve ‘istişareli şahs-ı manevi’ Yeni Asya’yı takip ediyorum.