İnsanın hem maddî hayatında hem de manevî hayatında helâl gıdanın fevkalâde etkisi vardır. Bunu teyid eden pek çok örneklerini vermek mümkündür. Gerek tasavvuf kitaplarında ve gerekse diğer insanların hayatlarını anlatan kitapları tetkik ettiğimizde sayılamayacak kadar örnekleriyle doludurlar.
Kürsülerde ve TV’lerde anlatılan İmam-ı Âzam’ı, İmam-ı Âzam yapan en önemli iksir, babası Sabit’in suyun getirdiği elmadan bir anlık bir gafletin sonucu ısırması ve suyu yutmasıdır.
Olay şöyle cereyan etmektedir: Sabit küçük yaştan beri abdestini ve namazını ihmal etmezdi. Bir gün bahçesinin içerisinden geçen bir arkın kenarında yine abdest almakta iken, önüne kırmızı bir elma geldi. İştihasını çeken bu elmayı, gayr-i ihtiyarî bir şekilde alıp ısırdı. Henüz elmanın suyu boğazından aşağı inerken bunun haram olduğunu, sahibinin müsaadesi olmadan nasıl olup da bu elmayı ısırdığını düşündü. Birden aklı başına gelen Sabit, heyecanla elmayı önüne getiren sudan yukarı yürümeye başladı. Biraz ileride bir bahçenin içindeki elma ağacının, suyun üzerine kadar uzandığını, yediği elmanın bu ağaçtan düştüğünü fark etti. Derhal sahibine meseleyi anlatarak: “Ya elmanın istediğiniz kadar fiyatını vereyim, yahut da bana hakkınızı helâl ettiğinizi bildirin. Boğazımdan aşağıya haram nesne girdiği için artık uyku uyuyamam” dedi.
Adam inatçı ve aksi bir tavırla, ne elmanın fiyatına, ne de hakkını helâl etmeye razı olmadığını bildirerek ilâve etti: “Sen şu hareketinde samimî isen, bana hizmetçi olduğun takdirde helâl ederim!” dedi.
Sabit, ısrar etti ise de adam, “Ben söyleyeceğimi söyledim. Haram yemiş olmaktan o kadar korkuyorsan, hakkını helâl edeceğim güne kadar kapımda hizmet edersin” diye inat etti.
Sabit, kul hakkından kurtulmak için hizmetçiliğe razı oldu. Bir müddet sonra elma sahibi adam, “Ben, fikrimden vazgeçtim” dedi ve şöyle konuştu: “Benim, gözleri kör, ayakları topal, kulakları da sağır bir kızım var. Onu eşliğe kabul edersen hakkımı helâl edeceğim.”
İnancında samimî olan Sabit, çaresiz bu teklifi kabullenmek mecburiyetinde kalır. Adam, derhal bütün masrafları bizzat karşılayarak kapısındaki bu genç hizmetkâra kızını nikâh etti.
Sabit, ilk karşılaştığı gecede bu sayılan vasıfların hiçbiri olmayan birisi ile karşılaşır. Fevkalâde güzel olan bu kızın yanlışlık olabileceği düşüncesi içerisinde kayınpederine bildirdiği zaman, kayınpederi ona şöyle dedi: “Oğlum! Benim kızım aynen odur. Hiç tereddüt etme! Kızım topaldır: Çünkü şimdiye kadar Allah’ın haram kıldığı hiçbir yere gitmemiştir. Kördür: Çünkü, bu güne kadar Allah’ın haram kıldığı hiçbir erkeğe bakmamıştır. Sağırdır: Çünkü, bu güne kadar Allah’ın haram kıldığı hiçbir şeyi işitmemiştir. Bu sebeple, düşündüm, taşındım, bir elmanın suyundan korkarak hizmetçilik etmeye razı olacak asalet-i diniyye gösteren göremedim. Bunun için böyle bir çareye başvurdum.”
İşte! Abidetü’l-Ezher ile evlenen Sabit’in bir oğlu olur. Adını Numan koyarlar. İstikbâlin büyük âlimi ve imamı olan İmam-ı Azam, çocukluk günlerinde annesine: “Anneciğim! Kur’ân-ı Kerîm’i üç günde baştan aşağı okuyup hatmettim. Diye sevincini açıklarken, haramdan şiddetle çekinen Abidetü’l-Ezher ona şu cevabı verir: “Oğlum! Baban o bir elmayı da ısırmadan dursaydı, midesine asla haram girmemiş olacaktı! Sen de o zaman üç günde değil bir günde Kur’ân’ı hatmedecektin!” 1
Ebu Temîme (ra) anlatıyor: “Arkadaşları kendisine “Resulullah (asm) size çok şeyler söyledi, öyleyse bize de bir tavsiyede bulunun!” demişlerdi.
“Öyleyse, kim, karnına temiz olandan başka bir şey girdirmeyebilirse mutlaka bunu yapsın!” tavsiyesinde bulundu. “İnsanın ilk (çürüyüp) kokacak olan yeri karnıdır.”2
Dipnotlar:
1- Şahin, Ahmet; Sohbetler, Yeni Asya Yayınları, İstanbul-1975. s. 120.
2- Buhârî, a.g.e. Ahkâm, 9.