Said Nursî’nin önde gelen talebelerinden Ahmet Feyzi Kul tarafından.

Derin ilmi, ince kavrayışı ve güçlü hitabeti ile temayüz eden Kul, müdafaalarından birinde bu ayetlerden yola çıkarak mahkemeyi sert bir üslûpla ikaz etmiş.

Üstadın o zaman çok genç yaşta olan talebesi Ceylan Çalışkan da savunmasında biraz “siyaset-i diniye” yapıp hükümetin icraatına hayli keskin tenkitler yöneltmiş.

Ancak Bediüzzaman bu durumdan haberdar olduğunda, Ceylan’a kısa aralıklarla iki ayrı uyarı mesajı göndermiş. 

Bunlardan birincisi şöyle:

“Ceylan! Şiddetli bir ihtar ile bildim ki, sen ve Ahmet Feyzi, Nurun mesleği olan mübareze etmemek ve ehl-i dünya ile uğraşmamak ve siyasete girmemek ve yalnız lüzum-u kat’î olduğu zaman kısaca müdafaa etmek haricinde pek ziyade zararlı, mübarezekârane (çatışmacı) ve siyasetvari mahkemedeki okuduğunuz parçalar Nurlara çok zarar vermiş. Hattâ bizim cezamıza ve benim sıkıntılarıma sebebiyet vermiş. Ben senden ve Ahmet Feyzi’den gücenmem. Fakat bana evvelce göstermek lâzımdı. Madem kaza-yı İlâhî olarak o vaziyet size verilmiş, onun tamiri için benim tarzımda davranmak lâzımdır. Feyzi dahi bütün kuvvetiyle siyasî müdafaatı bırakıp Nurlarla ve—Tahirî gibi—yeni talebelerle meşgul olmak elzemdir.” (Necmeddin Şahiner, Son Şahitler, c. 4, s. 102)

Üstadın daha sonra gönderdiği ikinci pusula meseleyi daha da açıyor ve konumuzla doğrudan ilgili bir mesaj veriyor:

“Ceylan! Evvelâ size yazdığım ihtarı teyid eden bir haber aldım ki, demişler: ‘Hani ya Said diyor, Risale-i Nur’un siyasetle hiç alâkası yok ve siyasete alet olmaz. Halbuki onun hizmetçisi aynen Sebilürreşad gazetesi gibi siyaset-i diniye ile lüzumsuz itiraznamesinde hükümetin icraatını tenkit etti ve bir şakirdi dahi—mealen—“Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler, işte onlar kâfirlerdir” ayetini mahkemeye karşı sarf etti.’ (Devam edelim inşaallah.)