“Şimdi gayet ihtiyat, dikkat ve teyakkuz ve temkin ve sükûnet elzemdir. Ve gösteriş, hodfuruşluk ve benim müdafaanamedeki davalarımı tekzip etmemek lâzımdır.”  (Şahiner, Son Şahitler, c. 4, s. 104)

Bir başka mektupta da şöyle bir ikaz var:

“Karşımızda bir-iki mason var. Onlar haklı müdafaatınızı aksülamel yapıp aleyhimize çevirerek mahkemeyi de aldatırlar. Bunun için onlara karşı çok konuşmak zararlıdır. Siz de gördünüz, ne kadar yanlış manalar verip aleyhimize çevirdiler. Benim müdafaatımı okumaya meydan vermediler ki, foyaları ve desiseleri meydana çıkmasın. Tâ efkâr-ı âmmeyi [kamuoyunu] ve mahkemeyi aldatabilsinler.” (age, s. 105)

Ceylan’a yazılan bu mektuplardaki üç mesajı topluca yorumlayacak olursak:

Tek parti devrinin son demlerinde açılan Afyon mahkemesi, yıllardır çok zor şartlarda verilen ve çetin engelleri aşarak o günlere getirilen iman ve hürriyet mücadelesinin çok kritik bir aşamasını ifade ediyor. 

Ve Said Nursî aktardığımız mesajlarıyla, o ortam ve şartlarda nasıl hareket edilip nelerden kaçınılması gerektiğinin son derece önemli ölçü ve prensiplerini veriyor.

Sonuç olarak Ahmet Feyzi Kul’la Ceylan Çalışkan’ın 14. Şua’ya konulan son müdafaaları, bu prensipler çerçevesinde şekillenerek kaleme alınıyor. (Şualar, s. 872-86).

Bilindiği gibi, önceki davalardan çok daha zorlu geçen Afyon sürecinde mahkeme Bediüzzaman ve talebelerini mahkûm etmiş, bu kararın temyizde bozulmasına rağmen ısrarını sürdürmüş ve bu durum, maznunların, hükmedilen ceza süresini tutuklu olarak hapiste tamamlamalarını netice vermişti. Böylesine önyargılı bir mahkemeye rağmen davayı beraatle sonuçlandırmak için—nitekim yıllar sonra da olsa o neticeye varıldı—Said Nursî’nin ne gibi zorluk, sıkıntı ve engellerle uğraşmak zorunda kaldığı, sonunda herşeye rağmen başarılı olduğu; sabır, dikkat, temkin ve teennî ile kazanılan bu başarının önemi, bu örnekler ışığında çok daha iyi anlaşılıyor.