Yine Üstad: “Bilhassa maddiyatta çok tevaggul eden ve gittikçe maneviyattan tebâüd eden ve nura karşı gabîleşen ve kabalaşan ve aklı gözüne inen en büyük bir feylesofun münkirâne sözü maneviyatta nazara alınmaz ve kıymetsizdir. Acaba yerde iken Arş-ı A’zam’ı temâşâ eden, harika bir deha-i kudsî sahibi olan ve doksan sene maneviyatta terakki edip çalışan ve hakaik-i imaniyeyi ilmelyakîn, aynelyakîn ve hatta hakkalyakîn suretinde keşfeden Şah-ı Geylani (ks) gibi yüzbinler ehl-i hakikatin ittifak ettikleri tevhidî ve kudsî ve manevî meselelerde, maddiyatın en dağınık ve kesretin en cüz’î teferruatına dalan ve sersemleşen ve boğulan feylesofların sözleri kaç para eder? İnkarları ve itirazları gök gürültüsüne karşı sivrisineğin sesi gibi sönük olmaz mı? (7. Şua, Mukaddeme)

“Hakaik-ı İslâmiye’ye zıddıyet gösterip mübareze eden küfrün mahiyeti bir inkârdır, bir cehildir, bir nefiydir. Sûreten ispat ve vücudî görülse de; manası ademdir, nefiydir. İman ise; ilimdir, vucudîdir, ispattır, hükümdür. (...) Yoksa irtikabı çok kolay olan yalnız adem-i kabul ve inkâr ve adem-i tasdik ise cehl-i mutlaktır, hükümsüzlüktür.” Aslında onlar inkâr ettikleri şeylerin mevcut olmadığını ispata mecburdurlar; o da, imkansızdır. Çünkü inkâr ettikleri şeylerin mevcut olmadığını ispat için bütün kâinatı ince elekten elemeye mecburdur. Daha hücresinden haberi olmayıp; değil nasıl yapıldığını, nasıl çalıştığını bile bilmeyen cahil biri, nasıl olurda Allah(cc) hakkında hüküm verebilir? Onun hükmü geçersizdir.

İmam-ı Gazalî’nin filozoflar için müspet olmayan tabirler kullandığı ve hatta İslâm filozoflarının bile 20 meseleden 17’sinde yanlış hükme vardıklarını açıkça ifade edip onlara adi bir mü’min derecesini bile vermediği bir vakıadır. Zira onlar “ne”de ve “nasıl”da boğuldukları halde; en ami bir mü’min bile meselenin, “ne”sini ve “nasıl”ını geçip, “neden”ine ve “niçin”ine giderek Allah’a iman etmiştir. Zaten Bediüzzaman da onları, maddiyatla iştigal ettiklerinden maneviyatta gabîleştiklerine dikkat çeker.

Bugünkü deizmi doğuran sebeplerden biri de, “kâinata müdahale etmeyen” bir Allah (cc) telakkîsi sunan Aristo mantığıdır ve bu mantığın da hiçbir delili ve gerekçesi yoktur.

3- “Azamet ve kibriyâ ve nihayetsizlik noktasında, ya gaflete veya ma’siyete veya maddiyata dalmak sebebiyle darlaşan akıllar, azametli meseleleri ihâta edemediklerinden, bir gurur-u ilmî ile inkâra saparlar ve nefyederler. Evet, o ma’nen sıkışmış ve kurumuş akıllarına ve bozulmuş ve maneviyatta ölmüş olan kalplerine, çok geniş ve derin ve ihâtalı olan imanî mes’eleleri sığıştırmadıklarından, kendilerini küfre ve dalâlete atarlar, boğulurlar. (Yedinci Şua)

Üstat yine: “Arkadaş! Kalp ile ruhun hastalığı nispetinde felsefe ilimlerine meyil ve muhabbet ziyade olur. O hastalık marazı da, ulum-u akliyeye teveggul etmek nispetindedir.” (Mesnevi-i Nuriye, Katre)

Not: “Risale-i Nur’un şiddetle tokat vurduğu ve hücum ettiği felsefe ise mutlak değildir, belki muzır kısmınadır.” Yani ideolojik veya ideolojiye alet olan, tefekkürü ideolojilere feda eden materyalist felsefeyi hedef alıp tokatlamıştır.

Zira bütün ideolojiler; yalancı (plastik) memeler gibidir. Avutur, uyutur fakat kimseyi doyurmaz. Demek; “İdrak-ı maâlî bu küçük akla gerekmez, zira bu terazi o kadar sıkleti çekmez.”

Bu tür felsefeler insanlığın baş belasıdır. Allah (cc) şerlerinden korusun.